Bologna'da kar

İtalya’da kar fikri, insana yabancı geliyor. Herkesin alışık olduğu taş binalar, yeşil panjurlar ve vespalar kar altında. Bölümümüzde öğrenci, İzmirli dostum, evimden kar fotoğraflarını yollayınca, ″Kokusunu merak ettim bahçenin ve karın.″ dedi. O kadar içimi açtı ki bu tanımlama; nerdeyse öğlene doğru kocamın telefondaki sıcak sesiyle uyandığımdan da olsa gerek, açtım camı, kokladım bir güzel havayı. Kar sessizliği tazecik ve diri. Maddelerin tadı, kokusu ve eksikliği çok farkında olmasak da, duyularımızda özlem yaratıyor. 'İtalya böyle kokuyor' demişti tasarımcı bir arkadaşım, kahvenin dibini koklayıp. Şimdi ben ‘cappucino’ makinasının sesiyle yazıyorum bu cümleleri. İstanbul’un kokusunu ve sesini de özleyerek. Üniversitenin bahçesindeki nemli soğuğu, kantinin karanlık basık havasında parçalanmış afişleri, bir çay ve sıcacık sohbetleri özlüyorum, üniversite günlerimi. Benim gibi birinin bunu söylemesi garip; ama o yaşlara ve döneme ait ayrıcalıklı bir vurdumduymazlık varmış hayata karşı. O cesaret getirirmiş aslında düşlerini, daha eylemci olmayı güdülermiş. Çünkü bugün aklımda Bertolucci’nin ‘Dreamer’ından sahneler var; gençlik yıkarmış tabuları Sorbonne’da, Bologna’da, Beyazıt Meydanında aşkın ve devrimin gücünü damarlarında hissederlerken. Ben bugün 68’lilerin çocukları, 90 kuşağının genç hocası, 30 yaşın eşiğinde bir kadın olarak, okulunun birincisi, demokrasiye duyarlı, cebinde azıcık parasıyla, dünyanın elinden alamayacağı cesarete sahip Mikail Boz’un, bir yıl hapis cezası alan Gizem Görnaz’ın arkasındayım. Daha özerk ve cesur bir üniversite istemenin ağır bedellerine rağmen...