Saçım

Fikret Kızılok çalıyor arkada. Bambaşka bir ülkede, kendi sesinle buluşma isteği benimkisi biraz. Akdeniz kokusu geliyor burnuma zaten İtalya'da. Bir de şimdi, burada o güzel sesiyle çalıp söylerken, bense okurken yine, neden savaşıyor insanlar diye ,nefret nasıl büyüyor diye, kendimce yeni bir hümanizma yaratıyorum galiba . Gizem'ce ...

Bugün aklımda aşk vardı, çok özlemek. Evim çok güzel, ufak bir öğrenci evi. Sıla hasretinden çok yalnızlığını kendi seçen bir insanın kendi kendine konuşması bu. Neden ihtiyacım vardı ayrılmaya alışkanlıklarımdan ve sevdiklerimden? Bu soruyla en çok özlemi sorguluyor insan. Nasıl sahiplenir insan yaşadığı yeri? Nasıl şehirlerin ritüelleri gelişir, nasıl oralı olunur, nasıl yabancı? Bugün saçıma baktım saatlerce. Dokuz yıl aynı adama kestirdim Musa'ya saçlarımı, Sonra cihangir'de Hüsnü Ağabey girdi hayatıma. Şimdi ben burada kime kestireceğim saçlarımı diye bir düşündüm. Komik geldi endişem. Kendi kendine sahiplendiğimiz, bizi terketmeyeceğini düşündüğümüz hayatımıza hızla giren öyle sessizce çıkan ne çok insan ne çok mekan var.

Tatların kokuların değiştiği milyonlarca hücre ve alanın her birinde mülkiyetimiz var. Basit şeyler ama garip alışkanlıklar: pijamalar, terlikler, sabah kimle ve nerede uyandığın, sevdiğin şarkılar sevmediğin sesler hepsini ayrı ayrı, ayır ediyorsun. Özlem de bu galiba, tüm bu mülkiyetlerin, sahipliklerin eksikliği. Onun belki bir daha elinde olamayacağı düşüncesinin hiç akla getirilmemesi... Ayrılığın ölümün kaybolmanın göç etmenin zorluğu...

Özlem yaşamın dinamiği özlenenleri düşünmek ise bir sorumluluk... Bugün belki de bu yüzden sevdiklerinden haksız yere ayrı kalan gazeteciler var aklımda sadece insan olarak çocugunu babasız büyüten anneler, sabah çayını demlerken kadınlarının yatakta olmadığını bilen erkekler ve yalnızlık...